خاک ژله ای مبتنی بر زیستی مشتق شده از سلولز با انحلال سلولز در یک حلال آبی تهیه می شود.
محلول مخلوط حاصل بعداً برای تولید خاک ژله ای به هم متصل می شود و در آب مقطر خنثی می شود اولین ایده اتصال عرضی پلیمری توسط چارلز گودیر در سال 1839 ارائه شد، با هدف خواص لاستیک متقاطع گوگردی سخت تر و ماندگارتر از لاستیک بدون اتصالات.
اتصال عرضی در طول ساخت خاک ژله ای شبکه پلیمری سه بعدی را ایجاد می کند و از انحلال زنجیره های پلیمری در یک حلال جلوگیری می کند.
غلظت متقاطع به طور قابل توجهی بر ظرفیت تورم خاک ژله ای تأثیر می گذارد، به طوری که غلظت بالاتر از crosslinker باعث کاهش ظرفیت تورم می شود و بالعکس.
خاک ژله ای های متقاطع دارای ویژگی های افزایش یافته متعددی هستند، مانند افزایش استحکام، کشش و استحکام کششی.
ویژگی های زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری و توانایی نگهداری آب، توجه زیادی را در استفاده از خاک ژله ای در کاربردهای مختلف به خود جلب کرده است.
دو روش اصلی اتصال عرضی (فیزیکی و شیمیایی) در ساخت هیدروژل ها بهینه شده اند مخلوطی از روش‌های اتصال عرضی برای ایجاد خواص فیزیکوشیمیایی جدید برای کاربردهای مختلف استفاده شده است.
تفاوت معنی‌دار بین هیدروژل با پیوندهای متقاطع فیزیکی و شیمیایی به ترتیب در تشکیل هیدروژل از طریق پیوندهای غیرکووالانسی و کووالانسی است.
یک هیدروژل متقاطع فیزیکی دارای خاصیت برگشت پذیری است که به دلیل طول عمر کوتاه، حساسیت نسبت به محرک ها، توانایی خود ترمیمی (قابلیت اصلاح پس از آسیب) و غیر سمی بودن آن، به طور گسترده در زمینه های پزشکی مانند سیستم های دارورسانی مورد استفاده قرار می گیرد.
با وجود اینکه از نظر مکانیکی ضعیف است. نمونه هایی از روش اتصال عرضی فیزیکی عبارتند از طریق برهمکنش آبگریز که از سیستم میسلی آبی آبگریز و آبدوست استفاده می کند و از طریق پلیمریزاسیون سوسپانسیون با وارونگی فاز در فازهای پراکنده و پیوسته.
با این حال، با توجه به خواص غیرقابل برگشت و مکانیکی قوی خاک ژله ای متقاطع شیمیایی که در کشاورزی شهری مورد علاقه است، خاک ژله ای دارای پیوند متقابل فیزیکی معمولاً برای کاربردهای کشاورزی شهری تعیین نمی‌شوند.
